On nadaje sens memu życiu

Budowa moich więzi z Bogiem nie była łatwa. Urodziłam się w rodzinie niepraktykującej. Mój tata jest alkoholikiem, niejednokrotnie przychodził do domu pijany i na mnie wylewał swoje troski. Niewątpliwie byłam dla niego oparciem, ale zapłaciłam za to spokojem mojego dzieciństwa. Nie miałam przyjaciół, bo zwyczajnie bałam się rozmowy o rodzinie, o tym jak żyję. Nie chciałam też nikogo obciążać swoimi problemami. Z czasem straciłam chęć życia. Byłam zbuntowana nie tylko na ludzi, ale i na Boga. Często mówiłam do Niego: Boże,  jeśli jesteś, dlaczego na to wszystko pozwalasz, czemu nie reagujesz? I długo nie dostawałam odpowiedzi. 

W liceum wyjechałam na rekolekcje prowadzone przez ludzi, którzy opowiadali o tym, jaki zmieniło się ich życie, kiedy zaufali Bogu. Ich słowa budziły we mnie nadzieję. Uwieńczeniem rekolekcji była moja odpowiedź na wezwanie, które skierował do mnie Bóg. Wobec wszystkich zgromadzonych tam ludzi wypowiedziałam słowa: „Jezu oddaję Ci moje życie.” I wówczas po raz pierwszy w życiu doświadczyłam miłości Boga. Trafiłam do Odnowy w Duchu Świętym. Tak bardzo zaangażowałam się w ten ruch, że z czasem sama zaczęłam prowadzić rekolekcje. Przynosiło mi to dużo radości, bo mogłam służyć Chrystusowi. Mniej więcej w tamtym czasie zrodziło się we mnie pragnienie lepszego poznania Boga. Stwierdziłam, że najlepsze, co mogę zrobić to rozpocząć studia teologiczne.

Od czasu nawrócenia moim największym pragnieniem było oddanie całego mojego życia memu najlepszemu Przyjacielowi. Po studiach trafiłam do na dwa lata do pewnej ewangelizacyjnej formacji w Łodzi. W jednym domu mieszkali chłopcy i dziewczyny (studenci i młodzi pracownicy), których łączyła wspólna modlitwa i ewangelizacja.W tym samym czasie pracowałam w szkole podstawowej jako katechetka. Przyznaję, że tam spadły mi łuski z oczu, gdy zobaczyłam faktyczny stan duchowy wielu polskich rodzin. Dotychczas obracałam się w zupełnie innym środowisku, w innym mieście. Ta konfrontacja była dla mnie niemałym zaskoczeniem. Pamiętam sytuację, kiedy ojciec pewnego chłopca przyszedł do mnie z żalem, że namawiam dziecko do czytania Pisma Świętego. Wypisał dziecko z religii, komentując: „Biblia jest dla księży”. Zaczęłam się mocno zastanawiać nad wiarą i praktyką ludzi. To nie był łatwy okres.

W tym czasie koleżanka z pokoju nauczycielskiego, o której wiedziałam, że jest z innego kościoła zaproponowała, żebyśmy zorganizowały koncert ekumeniczny w pobliskiej parafii. Bardzo się ucieszyłam. Nie miałam wątpliwości co do trafności tej idei, bo widziałam,  że jest osobą bardzo wierzącą, a jej wiara nie wynika z tradycji, ale z autentycznej więzi z Bogiem. W pracę z dziećmi wkładała całe swoje serce: organizowała dla nich warsztaty teatralne, często wyjeżdżali do domów dziecka. Miała w sobie wielką miłość do Boga, dlatego bez oporów, spontanicznie dzieliłam się z nią trudnościami, jakie przeżywałam w pracy z dziećmi. Mimo, że dzieliły nas różnice doktrynalne, czułam z nią głęboką, duchową więź. Cieszyłam się, że wreszcie mogę swobodnie porozmawiać z kimś o Biblii. Ona i jej przyjaciółka, którą później poznałam były zakochane w Słowie Bożym. To się udzieliło się także mnie.  Zaczęłam czytać  coraz więcej i więcej…